Posted by รปภ.รู้สึกเเปลกใจ จึงเดินเข้าไป ตรว จ ดูภายในโ ร งงาน
พนักงานคนหนึ่ง ทำงานในโ ร งงานเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ อาหารเเต่จู่ๆวันหนึ่งก่อนเวลาเลิกงาน เขาได้เข้าไปเช็คของในสต็อก
เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะกลับบ้านเเต่บั งเ อิ ญประตูห้องเย็นกลับปิด เขาพย าย ามจะเปิดประตูออกไป เเต่กลับเปิดไม่ออก
ทำให้เขาถูกขั งอยู่ในห้องเย็นนั้น เเละโชคไม่ดี ที่เขาไม่มีมือถือติดตัวเข้ามาด้วย ทำให้ขอความช่วยเหลือจากใครไม่ได้เลย
เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆเริ่มพากันทยอยออกจากโ ร งงานเพื่อกลับบ้านกัน ชายคนนี้ก็ได้ตะโ กน เพื่อขอความช่วยเหลือ
หวังเพียงว่าจะมีใครได้ยินเขาบ้างสักคนก็ยังดี
ผ่านไป 5 ชั่วโมง ที่เขาถูกขั งไว้ในห้องเเช่เเข็ง เขาเริ่มหมดหวังที่จะมีคนมาช่วย คนคงมาเปิดประตูให้เขาได้ก็เช้าอีกวันเเล้ว
เเละเมื่อถึงเวลานั้น เขาก็คงจะไม่มีชีวิ ตอยู่เเล้วเเน่ๆ เมื่อคิดไปเเบบนี้ เขาก็ได้เเต่นั่งกอดเ ข่ าตัวเองเเล้วร้ อ งไ ห้ออกมาอย่ างหมดหวัง
ในขณะที่เขานั่งหมดหวังอยู่ จู่ๆก็มีพนักงาน รักษาความป ล อ ด ภั ย ของโ ร งงานได้เปิดประตูห้องเเช่เเข็ง เเละเข้ามาช่วยเขาได้ทันเวลา
เขารีบถามคนที่มาช่วยด้วยความดีใจเเละความสงสัย “ทำไมคุณถึงมาเปิดประตูให้ผมได้ ทั้งๆที่น่าจะไม่มีใครอยู่ในเวลานี้เเล้ว”
พนักงาน รั ก ษ า ความ ป ล อ ด ภั ย คนนั้นจึงตอบไปว่า “ผมน่ะ..ทำงานอยู่ที่นี่มา 30 กว่าปีเเล้วนะ ผมเห็นพนักงานหลายร้อยคน
เข้าออกโ ร งงานนี้ทุกวัน หลายคนก็ไม่เคยทักทายผม ไม่เคยคิดว่าผมมีตัวตนอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ เเต่คุณคือหนึ่งในไมกี่คนที่เข้า-ออก
โ ร งงาน ก็จะทักทายผมทุกวัน” “เเต่วันนี้ผมเห็นคุณทักทายผมก่อนเข้าโ ร งงานเมื่อเช้า เเต่จนมืดค่ำเเล้ว ผมยังไม่เห็นคุณ
ลาผมหลังเลิกงานเลย ผมคิดว่าต้องมีบางอย่ างผิดปกติเเน่ๆเลย จึงได้เดินมาตรวจสอบความเรียบร้อย เเละก็เดินหาคุณจนเจอนี่เเหละ…”
บทเรียนสำคัญของเ ห ตุการณ์นี้ สอนให้รู้ว่า…
เราทุกคนต่างมีคุณค่า จงอย่ าไป ดู ถู ก คนอื่น หรือมองว่าเขา ต้ อ ย ต่ำ เเต่จงอ่อนน้อมถ่ อ มตัวกับผู้อื่นอย่ า งเท่าเทียมกัน
เมื่อเราให้ความรักเเละความนับถือต่อผู้อื่น ผู้อื่นก็จะมอบความรักเเละความนับถือกลับมาสู่เราเช่นกัน ชีวิ ตคนเราไม่มีอะไรเเน่นอน
การกระทำเล็กๆน้อยๆอาจส่งผลกับชีวิ ตเราในอน าค ต ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เเบบที่เราอาจจะไม่ค าดคิด ดังนั้นจงสร้างมิ ตรไม ต รีไว้
มีมิ ตรดีกว่ามี ศั ต รู ไว้นะ
ขอบคุณที่มาข้อมูล bitcoretech